Eνάντια στις βλαβερές συνέπειες του Μενουμεσπιτισμού στην προλεταριακή αυτοοργάνωση

Σε καιρούς πανδημίας (που σίγουρα ευνοείται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, αν δεν προκαλείται κιόλας απ’ αυτόν) επιβεβαιώνεται περισσότερο από ποτέ ότι η δουλειά του καπιταλιστικού κράτους είναι να προστατεύει το κεφάλαιο και την εργασιακή δύναμη εν γένει, με όρους που δεν θα επιτρέπουν την αυτενέργεια της εργατικής τάξης.

Αντιμέτωπο με έναν νέο «αόρατο εχθρό» εν μέσω συνεχιζόμενης κρίσης αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσων, το κράτος επιλέγει να θέσει εκτός λειτουργίας συγκεκριμένους τομείς (που αφορούν στην κυκλοφορία μη άμεσα αναγκαίων εμπορευμάτων) και επιβάλλει μέτρα για να προφυλάξει με το μικρότερο δυνατό κόστος το μεγαλύτερο μέρος της αναγκαίας εργασιακής δύναμης, έχοντας ήδη προγράψει ένα κομμάτι της.

Το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου γνωρίζει πολύ καλά την άθλια κατάσταση του δημόσιου συστήματος υγείας αφού ήταν αυτό που εφάρμοσε πολιτικές ακραίας λιτότητας, υποτίμησης της εργασίας και μείωσης του εργατικού δυναμικού ειδικά στους τομείς της αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης. Αυτός είναι ο λόγος που φοβάται ότι η υψηλή μεταδοτικότητα του αόρατου ιού θα κάνει πολύ ορατές τις συνέπειες των δικών του πολιτικών και γι’ αυτό προσπαθεί να εξορίσει στη λήθη και την αορατότητα την επιτυχή εκστρατεία κατακρεούργησης των κρατικών αναπαραγωγικών δαπανών όλα τα προηγούμενα χρόνια της περιβόητης «κρίσης χρέους». Αν ήδη το κράτος μπορούσε να παρουσιάζεται ως ένας αυτόνομος και ουδέτερος οργανισμός που λειτουργεί προς όφελος των συμφερόντων της «κοινωνίας των πολιτών» και του «έθνους», τώρα, σε συνθήκες μαζικού πανικού που το ίδιο καλλιέργησε εμφανίζεται πολύ περισσότερο ως ο «εγγυητής της δημόσιας υγείας» και ο «προστάτης» όλων μας, αλλά με στρατιωτικούς πια όρους. Η επιβεβλημένη καραντίνα από τα πάνω έχει τον επιπλέον στόχο της προληπτικής καταστολής οποιασδήποτε αμφισβήτησης της κρατικής πολιτικής ή οποιασδήποτε προλεταριακής αυτόνομης, συνεργατικής πρωτοβουλίας διεκδίκησης και αντίστασης, ιδιαίτερα δε όταν παρουσιάζεται με όρους υγιεινιστικής αστυνόμευσης και πειθάρχησης, στιγματίζοντας τους παραβάτες του δόγματος του μενουμεσπιτισμού ως κοινωνικά ανεύθυνους και εγκληματούντες.

Ωστόσο, ο εγκλεισμός-αυτοεγκλεισμός λόγω του κορωνοϊού και η αποτροπή-απαγόρευση των συναθροίσεων ή, ακόμα χειρότερα, η εκούσια παύση λειτουργίας των πολιτικών συλλογικοτήτων έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Η απομόνωση ή η αυτοαπομόνωση εντείνει την αίσθηση αδυναμίας και παράλυσης σε συνθήκες κοινωνικής παράκρουσης, τη στιγμή μάλιστα που ήδη προκύπτουν πολύ σοβαρά ζητήματα, ειδικά στις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς.

Επειδή δεν θεωρούμε ότι η προλεταριακή δημόσια σφαίρα πρέπει να υποχωρήσει μπροστά στα πολεμικά ανακοινωθέντα του κυβερνητικού εκπροσώπου και στην τρομοκρατία των media,
επειδή η «νέα κοινωνικότητα» του σλόγκαν «μόνοι/ες στο σπίτι» που θέλει να μας επιβάλλει το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου προετοιμάζει τη δυστοπία του αντικοινωνικού, ατομικιστικού, μοναχικού και αβοήθητου ατόμου,
επειδή πολλές/οί εργαζόμενες/οι ήδη αντιμετωπίζουμε οξυμμένο κίνδυνο για την υγεία μας στο χώρο εργασίας μας,
επειδή πολλές/οί εργαζόμενες/οι ήδη μένουμε σπίτι απλήρωτες/οι, κακοπληρωμένες/οι ή άνεργες/οι,
επειδή οι εργασιακές σχέσεις σε αρκετούς κλάδους ήδη υφίστανται μια ακόμα βίαιη μετάλλαξη (πολύ μεγαλύτερη από αυτήν του SARS-CoV-2),
επειδή οι μηχανισμοί καταστολής βρίσκουν ευκαιρία να αλωνίζουν και να καταστέλλουν υποδομές που το (πολυεθνικό) προλεταριάτο αξιοποιεί για να καλύπτει τις «άνομες» ανάγκες του,
επειδή κανενός είδους πολιτική οργανωτική συνεργασία δεν μπορεί να λειτουργήσει σε συνθήκες (αυτο)απομόνωσης, social-distancing και ενατενιστικών μονολόγων στο facebook,
κι επειδή δεν συμμεριζόμαστε την «εθνική ομοψυχία» που από τον Έβρο μέχρι τις μητροπόλεις σιγοντάρει τον μονόλογο των αφεντικών,

επιλέγουμε να συνεχίσουμε τις συναντήσεις μας (τηρώντας ταυτόχρονα μέτρα αυτοπροστασίας και υγιεινής) για να συζητήσουμε για όλα αυτά, καθώς και συλλογικούς τρόπους αντιμετώπισής τους.