Έχουν περάσει ακριβώς 2 χρόνια από τότε που ξέσπασε η απεργία των εργαζόμενων στις διοικητικές υπηρεσίες των Πανεπιστημίων ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις πολλών εκατοντάδων συναδέλφων. Τόσο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ) όσο και δευτερευόντως στο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) η απεργία πήρε πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά ως προς τη διάρκεια και τη μαχητικότητα, ως προς τις μορφές και το περιεχόμενο του αγώνα:
- Η εκπαιδευτική και παραγωγική διαδικασία μπλοκαρίστηκαν για πάνω από 3 μήνες.
- Υπήρξε –έστω και μερικώς, έστω και με περιορισμένο τρόπο– σύνδεση με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια (φοιτητές, εργαζόμενους από άλλους εργασιακούς χώρους, συλλογικότητες γειτονιάς, καταλήψεις).
- Στο ΕΚΠΑ ξεπεράστηκαν τα εμπόδια που έθετε η συνδικαλιστική ηγεσία στην ανάπτυξη του αγώνα με τη δημιουργία ανοιχτής απεργιακής επιτροπής ως μορφής αυτοοργάνωσης των απεργών και των αλληλέγγυων.
- Ξεπεράστηκε το πλαίσιο της αστικής νομιμότητας με το καθολικό κλείσιμο των κτηρίων, το μπλοκάρισμα της αποστολής των στοιχείων και την άρνηση απογραφής των απεργών. Η σύγκρουση με την αστική νομιμότητα κορυφώθηκε με τη συνέχιση της απεργίας, ενώ είχε επανειλημμένα κηρυχθεί παράνομη από τους κρατικούς μηχανισμούς της ταξικής «δικαιοσύνης».
Για όλους τους παραπάνω λόγους, η απεργία στο ΕΚΠΑ και στο ΕΜΠ κατάφερε να μπλοκάρει για μεγάλο χρονικό διάστημα τις διαθεσιμότητες στα Πανεπιστήμια και να καθυστερήσει συνολικά αυτή την πλευρά της επίθεσης που έχει εξαπολύσει το καπιταλιστικό κράτος σε συνεργασία με τη Διεθνή του Κεφαλαίου (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ) εναντίον της εργατικής τάξης τα τελευταία χρόνια και έχει γίνει γνωστή ως «πολιτική των μνημονίων». Η πολιτική αυτή, που συνεχίζεται αμείωτη αισίως για 5η χρονιά, από την αριστερά του κεφαλαίου αυτή τη φορά, περιλαμβάνει όπως όλοι ξέρουμε, μεγάλες περικοπές τόσο στον άμεσο (μισθοί και συντάξεις), όσο και στον έμμεσο μισθό μας (κοινωνικές δαπάνες). Περιλαμβάνει επίσης την αύξηση –εκτίναξη καλύτερα– των ποσοστών ανεργίας, μερικής κι εν γένει επισφαλούς απασχόλησης στο όνομα της «ευελιξίας» της αγοράς εργασίας· τη μεγάλη επιβάρυνση των προλετάριων μέσω της οριζόντιας (άμεσης και έμμεσης) φορολογίας· την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος ώστε να παραταθεί ο εργάσιμος βίος μας με αντάλλαγμα μια σύνταξη της ξεφτίλας. Και αυτές είναι μερικές μόνο πλευρές αυτής της συντονισμένης επίθεσης εναντίον μας.
Παρόλες τις αδυναμίες και τα όρια του αγώνα που διεξήχθηκε στα Πανεπιστήμια (η συντεχνιακή λογική και η λογική της ανάθεσης σε συνδικαλιστικές ηγεσίες και σε πολιτικά κόμματα δεν ξεπεράστηκαν πραγματικά, η ιδεολογία του «δημόσιου πανεπιστημίου» δεν αποδομήθηκε ιδεολογικά ούτε καταγγέλθηκε πολιτικά, η πελατειακή λογική και ο ατομικισμός επανέκαμψαν), εντούτοις τόσο η συστηματική συκοφάντηση από τα ΜΜΕ όσο και η ωμή παρέμβαση της αστυνομίας και των εισαγγελικών αρχών με μπαράζ διώξεων αναδεικνύουν ξεκάθαρα την αξία και τη σημασία του απεργιακού μας αγώνα.
Τα όργανα της καπιταλιστικής εξουσίας δεν θα μπορούσαν να μην εκδικηθούν τους απεργούς για το γεγονός ότι προσέβαλλαν και έθεσαν σε κίνδυνο την ομαλή εφαρμογή του μνημονιακού/καπιταλιστικού σχεδίου απαξίωσης της εργασίας και της ζωής μας. Στόχος τους ήταν και είναι η τρομοκράτηση και ο παραδειγματισμός.
Η παρενόχληση από τις διωκτικές αρχές ξεκίνησε ήδη κατά τη διάρκεια της απεργίας και συνεχίστηκε καθόλη τη διάρκεια του αγώνα, η δε κορύφωση της φάμπρικας κρατικής καταστολής, τρομοκρατίας και ποινικοποίησης των αγώνων των εργαζομένων, ήρθε στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, όταν έγινε γνωστή η δίωξη 14 εργαζομένων στα Πανεπιστήμια.
Οι 14 εργαζόμενοι κατηγορούνται «ως υπαίτιοι του ότι με πρόθεση δεν συμμορφώθηκαν» προς την απόφαση του δικαστηρίου που κήρυξε παράνομη την απεργία για την 25η και την 26η Νοεμβρίου του 2013 και «απείχαν των υπηρεσιακών τους καθηκόντων συμπαρασύροντας στην αποχή τους αυτή και την πλειονότητα των διοικητικών υπαλλήλων, μελών των Συλλόγων τους».
Η δίωξη των Προεδρείων των Γενικών Συνελεύσεων, απλών οργάνων διεξαγωγής τους, δείχνει ότι στόχος των διωκτικών αρχών είναι το σύνολο των απεργών και ο ίδιος ο απεργιακός αγώνας.
Επιπλέον, η δίωξη των Προεδρείων Γ.Σ. αντί των νομίμων εκπροσώπων των Συλλόγων, δηλαδή των διοικητικών τους Συμβουλίων κατά τη διάρκεια της απεργίας, δεν είναι απλώς παραδειγματική: στην περίπτωση του ΕΚΠΑ αναδεικνύει και το ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην καταστολή των ταξικών αγώνων. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στις 13/5/2014, ο καθαιρεμένος –για τον απεργοσπαστικό ρόλο που έπαιξε στην απεργία– γραμματέας του ΣΔΠ Δ. Σακκάτος απάντησε στην εισαγγελική παραγγελία που ζητούσε την απόφαση της Γ.Σ. της 22ης Νοεμβρίου και δήλωσε «διαθέσιμος για οποιαδήποτε διευκρίνιση», χωρίς να έχει ΚΑΜΙΑ δουλειά και ιδιότητα να το κάνει.
Ας σημειώσουμε τέλος και τον ενεργό ρόλο του μέλους του Συμβουλίου Ιδρύματος του ΕΚΠΑ Ελένης Ματζουράνη, καθηγήτριας στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας, η οποία ανερυθρίαστα κατήγγειλε στις διωκτικές αρχές εργαζόμενους που απεργούσαν ενάντια στην απόλυσή τους, γεγονός που αναδεικνύει ξεκάθαρα το ρόλο των Συμβουλίων Ιδρύματος ως τοποτηρητών και εφαρμοστών της μνημονιακής πολιτικής απαξίωσης της ζωής και της εργασίας μας.
Το ότι η δίωξη μπάζει από παντού ως προς την τυπική νομική της συγκρότηση, ας μην αποτελεί έκπληξη: πέραν του αυθαίρετου χαρακτήρα της δίωξης των προεδρείων των Γ.Σ., η απόφαση του δικαστηρίου που κήρυξε την απεργία παράνομη κοινοποιήθηκε μετά τις 18.00 στις 25 Νοεμβρίου, δηλαδή μετά το τέλος του ωραρίου, ενώ στις 26 Νοεμβρίου οι απεργοί καλύφθηκαν από την ΑΔΕΔΥ που κήρυξε 24ωρη απεργία για αυτόν τον λόγο.
Η συστηματική παραβίαση της «συνήθους καπιταλιστικής νομιμότητας» αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του «κράτους έκτακτης ανάγκης», που έχει συγκροτηθεί προκείμενου να εφαρμοστούν διά πυρός και σιδήρου οι μνημονιακές πολιτικές και να αποκατασταθεί η ομαλή αναπαραγωγή του κεφαλαίου εις βάρος της εργατικής τάξης –όπως άλλωστε ισχύει και για τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου με τις οποίες εφαρμόζονται τα μνημονιακά μέτρα.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι διώξεις κοινοποιήθηκαν στους απεργούς λίγες μέρες πριν την υπογραφή του μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στόχος δεν είναι άλλος από την τρομοκράτηση των πιο αγωνιστικών κομματιών των εργαζομένων ώστε να μην εμποδιστεί η εφαρμογή της πολιτικής της απαξίωσης από διαδηλώσεις, απεργίες και άλλες μορφές συλλογικής ταξικής άρνησης.
Ο αγώνας ενάντια στις διώξεις των απεργών, ο αγώνας ενάντια στην τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων εργαζομένων και την ποινικοποίηση των ταξικών αγώνων, ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που μας έχουν επιβάλλει, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αντίστασης στη συνεχιζόμενη επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας με το νέο μνημόνιο που ήδη εφαρμόζεται από το καλοκαίρι, εν όψει και του νέου πακέτου προαπαιτούμενων (πχ. 2ο μέρος του ασφαλιστικού/συνταξιοδοτικού νομοσχεδίου, φορολόγηση αγροτών κλπ.) που πρόκειται σύντομα να ψηφιστούν στη Βουλή ή εν όψει των ιδιωτικοποίησεων που πρόκειται να υλοποιηθούν στους επόμενους μήνες, σύμφωνα και με το σφικτό πρόγραμμα που προβλέπει η πρόσφατη συμφωνία με τη Διεθνή του Κεφαλαίου.
Καλούμε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στον κοινό αγώνα ενάντια στην πολιτική της απαξίωσης
Στην εκδήλωση-συζήτηση με θέμα:
«Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης των μνημονίων, η ποινικοποίηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και η συλλογική μας απάντηση»
Παρασκευή 9/10, ώρα 18.30, Αμφιθέατρο Παπαρρηγοπούλου, 1ος όροφος, Νομική (Κτίριο Σόλωνος)
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα Δικαστήρια της Ευελπίδων (Κτίριο ΠΡΟΚΑΤ)
12 Οκτωβρίου, 12.00 το μεσημέρι
Πρωτοβουλία Απεργών ΕΚΠΑ
