Πέντε χρόνια τώρα η πολιτική της απαξίωσης όχι μόνο της εργασιακής μας δύναμης αλλά και της ζωής μας συνολικά (γνωστή και ως «μνημόνια») συνεχίζεται ακάθεκτη. Την εξυπηρετούν και την προωθούν τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά του κράτους και του κεφαλαίου.
Πέντε χρόνια τώρα έχουμε υποφέρει τα πάνδεινα και έρχεται σήμερα το καπιταλιστικό κράτος να μας διαβεβαιώσει, με τη ψήφιση του 3ου μνημονίου, ότι θα συνεχίσουμε να υποφέρουμε: μειώσεις μισθών και συντάξεων, περικοπές στις δαπάνες υγείας και εκπαίδευσης, ανύπαρκτα επιδόματα ανεργίας, αύξηση της άμεσης φορολόγησης των κατοικιών μας, αύξηση της έμμεσης φορολογίας στα τρόφιμα, την εστίαση, τα μέσα μεταφοράς.
Οι εργαζόμενοι στον κλάδο του εμπορίου συγκεκριμένα έχουν υποστεί τη γενίκευση των μισθών πείνας εξαιτίας της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, της μείωσης του κατώτατου μισθού και της επέκτασης των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Σύμφωνα με το νέο μνημόνιο, προβλέπεται «περαιτέρω διεύρυνση της κυριακάτικης λειτουργίας των καταστημάτων, ενδεχομένως κάθε Κυριακή, ειδικά στις τουριστικές περιοχές» (αυτές περιλαμβάνουν και την Αθήνα) και δίνεται η «δυνατότητα πραγματοποίησης εκπτώσεων καθόλη τη χρονιά, δίχως την παρέμβαση του κράτους». Είναι ευνόητο ότι μια τέτοια εξέλιξη, δίνοντας τη χαριστική βολή στα μικρά αφεντικά, θα οδηγήσει στην αύξηση της ανεργίας και στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου (δηλ. σε πανίσχυρα εγχώρια ή πολυεθνικά ολιγοπώλια).
Εμείς, οι μισθωτοί εργαζόμενοι από άλλους κλάδους, οι άνεργοι/ες, οι φοιτητές-φοιτήτριες και νοικοκυρές που δημοσιεύουμε αυτό το κάλεσμα αλληλεγγύης στους μισθωτούς στον κλάδο του εμπορίου που αγωνίζονται εναντίον της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας είμαστε άνθρωποι που συμμετείχαν όλα αυτά τα χρόνια στους πολύμορφους ταξικούς αγώνες, είτε μέσα στους χώρους εργασίας είτε στις εργατικές γειτονιές. Είμαστε αυτοί που, είτε ψηφίσαμε ΟΧΙ εννοώντας ΟΧΙ σε όλη την πολιτική της απαξίωσης είτε απείχαμε συνειδητά από το δημοψήφισμα αρνούμενοι τα διλήμματα της εξουσίας, μας ενώνει μια κοινή επιθυμία. Η επιθυμία να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της τάξης μας ενάντια στα συμφέροντα των μικρών και μεγάλων αφεντικών και να ενεργοποιήσουμε όλους τους δυνατούς τρόπους συλλογικής δράσης για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών μας.
Μας ενώνει, εν ολίγοις, η αναγκαιότητα
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ
Φτύνουμε την «ανθρωπιστική βοήθεια» που θέλουν να μας παράσχουν οι ντόπιοι και διεθνείς καπιταλιστές και οι πολιτικοί που τους εκπροσωπούν. Δεν είμαστε επαίτες, δεν τους έχουμε ανάγκη· αυτοί εξακολουθούν και υπάρχουν χάρις στο δικό μας «ανθρωπισμό» και την εργασία που καταναγκαστικά τους παρέχουμε.
ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΘΕΑΤΕΣ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ
«Γλιτώσαμε το grexit και τη χρηματοπιστωτική ασφυξία», λένε οι απατεώνες της κυβέρνησης που χαμογελαστά μοιράζονται με τα κράτη-δανειστές την ίδια μυστικοποιητική ιδεολογία και πρακτική της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Πίσω από αυτή την ιδεολογία και πρακτική των πλαστών εκβιαστικών διλημμάτων («ευρώ ή δραχμή;») καλύπτουν όχι την «έκτακτη» αλλά τη διαρκή ανάγκη τους να σφετερίζονται τον πλούτο που δημιουργεί η παραγωγική και αναπαραγωγική εργασία του προλεταριάτου, ντόπιου και «ξένου».
«Τα πρώτα καλά νέα: ανοίγουν οι τράπεζες κι αρχίζει να κινείται η αγορά!» ζητωκραυγάζουν τα μηντιακά παπαγαλάκια των πολιτικών κομμάτων και του κεφαλαίου. Αφού σκύλιασαν δυο βδομάδες τώρα να μας τρομοκρατούν για να περάσουν το νέο μνημόνιο της λιτότητας και της απαξίωσης, θέλουν από πάνω να μας παρουσιάσουν τα ανοιχτά μαγαζιά της Κυριακής ως μαζική γιορτή της κατανάλωσης.
Κατ’ αρχάς δεν έχουμε τη δυνατότητα της μαζικής κατανάλωσης γιατί μας έχουν λεηλατήσει το εισόδημα. Δεύτερον και σημαντικότερον, δεν τσιμπάμε από την ψεύτικη υπόσχεση της ευτυχίας που λένε ότι θα μας προσφέρει η κατανάλωση. Η πιο άμεση ανάγκη μας είναι η ανάγκη συνάντησης με τον άλλον. Ο πραγματικός πλούτος είναι οι κοινωνικές σχέσεις ισότητας και αλληλεγγύης. Οι εμπορικές σχέσεις, το εμπόρευμα, είναι η συνολική απουσία ανθρώπινων σχέσεων. Μια ψευδής, φανταστική και φανταχτερή δημόσια σφαίρα σχέσεων μεταξύ πραγμάτων. Οι εμπορικοί δρόμοι είναι ο τόπος όπου υλοποιείται το δικαίωμα των μισθωτών να είναι εκμεταλλευόμενοι, δηλ. το δικαίωμα να κουβαλάμε πολλά εμπορεύματα και ως εκ τούτου το δικαίωμα να παράγουμε πολλά εμπορεύματα, όλο και περισσότερα εμπορεύματα. Λίγο πιο κει, στη γωνία, οι άνεργοι και οι μετανάστες ονειρεύονται την είσοδό τους σ’ αυτό το θαυμαστό κόσμο, που οι περιοδικές «οικονομικές κρίσεις» αρκούν για να τον διαψεύσουν.
ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΙΤΑΜΕ ΣΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΑ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥΣ
ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ! ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Η ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΙΟ ΑΜΕΣΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ΔΙΑΝΟΜΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ
Δεν είμαστε πατριώτες, δεν αγωνιζόμαστε κάτω από καμιά εθνική σημαία. Πατρίδα μας όλη η γη. Όπως δεν αγωνιζόμαστε κάτω από την ταυτότητα του «καταναλωτή», έτσι δεν αγωνιζόμαστε και κάτω από τις θολές και παραπλανητικές ταυτότητες του «πολίτη», του «κατοίκου / γείτονα», του «ατομικού ιδιοκτήτη» και του «λαού» που οι απανταχού απατεώνες πολιτικοί χρησιμοποιούν για να συσκοτίζουν την πραγματικότητα της κοινωνικής ανισότητας, της φτώχιας και της εκμετάλλευσης της εργασίας.
Με την εξαίρεση των φασιστών, των ρατσιστών, των σεξιστών και των σταλινικών, καλούμε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, όλους τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν αυτόνομα τα προηγούμενα χρόνια και συνεχίζουν να αγωνίζονται μέσα στους χώρους εργασίας και τις γειτονιές ενάντια στην πολιτική της απαξίωσης και της αφομοίωσης, για να συνεχίσουμε την από κοινού οργάνωση της αντίστασής μας στους εφαρμοστικούς νόμους του νέου μνημονίου που ψηφίζονται αυτές τις μέρες στη Βουλή από την άτυπη οικουμενική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ. Και πάνω απ’ όλα να βρούμε τρόπους άμεσης ικανοποίησης των αναγκών μας.
Επόμενη συνέλευση στο Σύνταγμα, Δευτέρα 20/7, 7μμ.
